-
“God is de bron van alle blijdschap, vrede, kleur en liefde. Dat moeten we als Kerk veel meer durven laten zien." - Joep van den Berg, Predikant
-
"God stelt elk van ons een individuele vraag: “Wat moet tot uitdrukking komen door jouw leven?” "
-
"We hebben als kerk iets heel bijzonders te bieden"
Van de Voorzitter
Nieuws of overdenking door de voorzitter van de kerkenraad, mevr. Agnes Kappe
Beste gemeente,
We leven in een tijd waarin bijna niets meer echt verdwijnt. Wat we zeggen, wat we posten, wat we doen; het blijft bestaan. Een foto, een bericht, een misstap … het verdwijnt niet in stilte, het blijft ergens hangen, op het internet, in de zoekresultaten, of in het geheugen van anderen.
Er wordt weleens gezegd: What happens on the internet, stays on the internet. En misschien is dat wel symbolisch voor deze tijd: een tijd die alles bewaart maar zelden echt vergeeft. We leven in een cultuur van opslaan en vastleggen, maar niet van loslaten. Wie een fout maakt kan die fout overal terugzien, soms wel jaren later. We herinneren, herhalen, delen opnieuw … maar vergeten of vergeven? Dat lijkt moeilijker geworden.
Toch weten we allemaal, er is geen mens zonder fouten. Iedereen draagt iets met zich mee; een woord dat pijn deed, een keuze die verkeerd uitpakte, een moment waarop we tekortschoten. En iedereen heeft ook wel iets meegemaakt waar vergeving bijna onmogelijk leek.
Maar juist daar, waar iets niet meer uit te wissen lijkt, wordt vergeving heilig. Want vergeving is eigenlijk het tegendeel van onze digitale reflex. Waar de wereld zegt: “Blijf het herhalen, blijf het zichtbaar maken”, zegt vergeving: “Ik laat het los”.
Waar de wereld zegt: “Je blijft wat je hebt gedaan”, zegt vergeving: “Je mag opnieuw beginnen”.
Vergeving wist de geschiedenis niet uit, maar ze verandert wat de geschiedenis met ons doet. Toch is vergeving niet eenvoudig. Het vraagt moed, geloof, soms ook tijd. Want wie vergeeft zegt niet: “Het deed me niets”, wie vergeeft zegt: “Het mag me niet blijven beheersen”. Dat is de kracht van genade, de kracht van loslaten in een wereld die alles vasthoudt.
Zelf mocht ik dat een paar jaar geleden ervaren. In mijn basisschoolperiode ben ik veel gepest. Dat deed wat met mij. Die emotie liep als een rode draad door mijn leven: onzeker, people-pleaser, doe ik het allemaal wel goed. Toen ik een paar jaar geleden bij een life coach terecht kwam in verband met een beginnende burn-out kwam dat hoofdstuk van mijn leven ook ter sprake. Wat ik me niet realiseerde was dat het mij beheerste. Toen ik het kon accepteren, kon ik het ook loslaten en dat werkte bevrijdend. Ik vind het nog steeds moeilijk om te zeggen: ‘ik heb het hen vergeven’ … maar ik heb het wel losgelaten. Niet omdat het makkelijk was, maar omdat ik ook geloof dat Gods liefde sterker is dan haat.
Tijdens de gemeenteavond, die stond in het teken van vergeving, werd een bijzondere vrouw in de spotlight gezet: Corrie ten Boom. Een vrouw die de diepste duisternis meemaakte en tóch koos om los te laten, om te vergeven. Ze maakte er zelfs haar missie van tot aan haar dood. Het verhaal van Corrie ten Boom is een verhaal dat ons mag uitdagen om te geloven dat wat bij mensen onmogelijk lijkt, bij God wel mogelijk is. Haar verhaal, vertelt door Esther en Marielle maakte indruk.
In kleine groepjes werkten we met stellingen die door Hedda waren opgesteld en daar kwamen mooie en soms ook kwetsbare gesprekken uit. Dat ervaar ik altijd als waardevol omdat je elkaar daar toch weer wat beter door leert kennen en ik dat gevoel van samen-gemeente-zijn dan echt voel.
Als het om een positieve manier van vastleggen en opslaan gaat dan kijk ik met plezier terug op de dienst begin oktober waarin Silvie Griekspoor foto’s heeft gemaakt tijdens de dienst. De foto’s worden gebruikt voor onze website en ik kan verklappen dat deze er mooi uit komt te zien. We zitten nu in de fase waarin de teksten verder worden gefinetuned, de foto’s van Silvie onze kerk een gezicht geven en de benodigde informatie wordt aangevuld.
Ook de zichtbaarheid van onze kerk op social media en de maandelijkse advertentie in de Teylinger doen het goed. Met regelmaat spreek ik mensen bij het koffiedrinken die hierdoor geïnspireerd zijn en eens een kijkje bij ons komen nemen.
Als het om herinneren en niet vergeten gaat dan is 2 november, Allerzielen, altijd weer een mooi moment waar dan extra aandacht voor is. Onze kerk staat letterlijk midden tussen geliefden die we moeten missen. De sfeer wordt altijd als warm en aandachtig ervaren. De muziek van Kees Jan geeft verdieping aan de stilte, kaarsjes worden aangestoken die voor ieder van ons persoonlijk en betekenisvol zijn. Herinneringen blijven, liefde houdt niet op bij het leven zelf. Tijdens de aankomende laatste zondag van het kerkelijk jaar mogen we onze gemeenteleden die ons zijn ontvallen gedenken.
En zo is en wordt er weer veel georganiseerd waar gemeenteleden bij betrokken zijn. Ik ben daar dankbaar voor. Acties voor de Voedselbank, gemeenteavonden, Meet en Eat, Allerzielen, gezamenlijke diensten … Het is onmogelijk om alles en iedereen hiervoor podium te geven maar geloof mij: jullie staan op 1!!!
Met elkaar maken wij onze kerk en laten we zien dat ons geloof in Jezus Christus verder reikt dan de zondagse eredienst.
Met een hartelijke groet,
Agnes Kappe
Voorzitter Kerkenraad
Beste gemeente,
We leven in een tijd waarin bijna niets meer echt verdwijnt. Wat we zeggen, wat we posten, wat we doen; het blijft bestaan. Een foto, een bericht, een misstap … het verdwijnt niet in stilte, het blijft ergens hangen, op het internet, in de zoekresultaten, of in het geheugen van anderen.
Er wordt weleens gezegd: What happens on the internet, stays on the internet. En misschien is dat wel symbolisch voor deze tijd: een tijd die alles bewaart maar zelden echt vergeeft. We leven in een cultuur van opslaan en vastleggen, maar niet van loslaten. Wie een fout maakt kan die fout overal terugzien, soms wel jaren later. We herinneren, herhalen, delen opnieuw … maar vergeten of vergeven? Dat lijkt moeilijker geworden.
Toch weten we allemaal, er is geen mens zonder fouten. Iedereen draagt iets met zich mee; een woord dat pijn deed, een keuze die verkeerd uitpakte, een moment waarop we tekortschoten. En iedereen heeft ook wel iets meegemaakt waar vergeving bijna onmogelijk leek.
Maar juist daar, waar iets niet meer uit te wissen lijkt, wordt vergeving heilig. Want vergeving is eigenlijk het tegendeel van onze digitale reflex. Waar de wereld zegt: “Blijf het herhalen, blijf het zichtbaar maken”, zegt vergeving: “Ik laat het los”.
Waar de wereld zegt: “Je blijft wat je hebt gedaan”, zegt vergeving: “Je mag opnieuw beginnen”.
Vergeving wist de geschiedenis niet uit, maar ze verandert wat de geschiedenis met ons doet. Toch is vergeving niet eenvoudig. Het vraagt moed, geloof, soms ook tijd. Want wie vergeeft zegt niet: “Het deed me niets”, wie vergeeft zegt: “Het mag me niet blijven beheersen”. Dat is de kracht van genade, de kracht van loslaten in een wereld die alles vasthoudt.
Zelf mocht ik dat een paar jaar geleden ervaren. In mijn basisschoolperiode ben ik veel gepest. Dat deed wat met mij. Die emotie liep als een rode draad door mijn leven: onzeker, people-pleaser, doe ik het allemaal wel goed. Toen ik een paar jaar geleden bij een life coach terecht kwam in verband met een beginnende burn-out kwam dat hoofdstuk van mijn leven ook ter sprake. Wat ik me niet realiseerde was dat het mij beheerste. Toen ik het kon accepteren, kon ik het ook loslaten en dat werkte bevrijdend. Ik vind het nog steeds moeilijk om te zeggen: ‘ik heb het hen vergeven’ … maar ik heb het wel losgelaten. Niet omdat het makkelijk was, maar omdat ik ook geloof dat Gods liefde sterker is dan haat.
Tijdens de gemeenteavond, die stond in het teken van vergeving, werd een bijzondere vrouw in de spotlight gezet: Corrie ten Boom. Een vrouw die de diepste duisternis meemaakte en tóch koos om los te laten, om te vergeven. Ze maakte er zelfs haar missie van tot aan haar dood. Het verhaal van Corrie ten Boom is een verhaal dat ons mag uitdagen om te geloven dat wat bij mensen onmogelijk lijkt, bij God wel mogelijk is. Haar verhaal, vertelt door Esther en Marielle maakte indruk.
In kleine groepjes werkten we met stellingen die door Hedda waren opgesteld en daar kwamen mooie en soms ook kwetsbare gesprekken uit. Dat ervaar ik altijd als waardevol omdat je elkaar daar toch weer wat beter door leert kennen en ik dat gevoel van samen-gemeente-zijn dan echt voel.
Als het om een positieve manier van vastleggen en opslaan gaat dan kijk ik met plezier terug op de dienst begin oktober waarin Silvie Griekspoor foto’s heeft gemaakt tijdens de dienst. De foto’s worden gebruikt voor onze website en ik kan verklappen dat deze er mooi uit komt te zien. We zitten nu in de fase waarin de teksten verder worden gefinetuned, de foto’s van Silvie onze kerk een gezicht geven en de benodigde informatie wordt aangevuld.
Ook de zichtbaarheid van onze kerk op social media en de maandelijkse advertentie in de Teylinger doen het goed. Met regelmaat spreek ik mensen bij het koffiedrinken die hierdoor geïnspireerd zijn en eens een kijkje bij ons komen nemen.
Als het om herinneren en niet vergeten gaat dan is 2 november, Allerzielen, altijd weer een mooi moment waar dan extra aandacht voor is. Onze kerk staat letterlijk midden tussen geliefden die we moeten missen. De sfeer wordt altijd als warm en aandachtig ervaren. De muziek van Kees Jan geeft verdieping aan de stilte, kaarsjes worden aangestoken die voor ieder van ons persoonlijk en betekenisvol zijn. Herinneringen blijven, liefde houdt niet op bij het leven zelf. Tijdens de aankomende laatste zondag van het kerkelijk jaar mogen we onze gemeenteleden die ons zijn ontvallen gedenken.
En zo is en wordt er weer veel georganiseerd waar gemeenteleden bij betrokken zijn. Ik ben daar dankbaar voor. Acties voor de Voedselbank, gemeenteavonden, Meet en Eat, Allerzielen, gezamenlijke diensten … Het is onmogelijk om alles en iedereen hiervoor podium te geven maar geloof mij: jullie staan op 1!!!
Met elkaar maken wij onze kerk en laten we zien dat ons geloof in Jezus Christus verder reikt dan de zondagse eredienst.
Met een hartelijke groet,
Agnes Kappe
Voorzitter Kerkenraad