Nieuws of overdenking door de voorzitter van de kerkenraad, mevr. Agnes Kappe

Beste gemeenteleden,
Een vriendin van mij is op vroege leeftijd haar ouders en broertje verloren. De sieraden van haar dierbaren zijn al die jaren bewaard gebleven maar werden niet door haar gedragen. Dat is herkenbaar: ik heb ook sieraden van mijn oma en tante maar draag deze ook niet, het is niet mijn smaak. Er hangen dierbare herinneringen aan en daarom zijn ze zo belangrijk voor mij. Mijn vriendin wilde graag deze sieraden laten vermaken zodat ze het met plezier kan gaan dragen, dat het iets van haar is. Dat al die stukjes verleden samenkomen voor de toekomst. Samen gingen we naar een edelsmederij. Ze wilde graag een hanger en een ring en dat kon van de door haar meegenomen sieraden. Heel bijzonder is zelfs dat de trouwring van haar vader de basis wordt voor haar nieuwe ring en de gravure erin bewaard kan blijven. Eenmaal buiten stonden we even een potje te janken. Het was zo’n bijzonder moment voor haar. Ik was blij dat ik daarbij mocht zijn… Herinneringen maken we elke dag. Een vriend appt mij elke vakantie: ga maar mooie herinneringen maken! Dat is ook belangrijk. Het leven is te kwetsbaar om daaraan voorbij te gaan, ze vormen je persoonlijke bagage die een lach of een traan op je gezicht kunnen toveren. Helaas vervagen bij sommigen, ook bij gemeenteleden, herinneringen. Wandelen ze door de mist in hun gedachten totdat ze niet meer zichtbaar zijn. Het is dan juist belangrijk om als gemeente de herinnering levend te houden, elkaar vast te houden en te dragen in gebed.

Als kerk maken we ook herinneringen. De portretten van de dominees die in de eeuwen en decennia voorbij trokken zijn daar in de consistorie voorbeelden van, de plaquette op de muur van De Verdieping, en naast vele andere herinneringen; de begraafplaats om onze kerk heen. Onderdeel van onze geschiedenis, onderdeel van ons verleden en ook onderdeel van de toekomst.

Als kerk worstelen we in een tijd waarin we met leegloop worden geconfronteerd. Ergens heb ik een hekel aan dat woord. Voor mij impliceert het dat hordes mensen in één keer iets verlaten. Dat is niet zo. Ja, er zijn gemeenteleden die afhaken. Ja, er zijn gemeenteleden die zich plots laten uitschrijven. Nee, niet iedereen gaat weg. Een vaste kern is wekelijks in de kerk te vinden en/of doet vrijwilligerswerk. Het aantal app-leden groeit. Voor sommige ouderen binnen onze gemeente is de wekelijkse fysieke kerkgang lastig maar de livestream biedt hier uitkomst. Zo blijft iedereen betrokken en maken we herinneringen met elkaar.

Een online herinnering zijn onze nieuwe facebook en instagram pagina. Als je social media hebt wordt het gewaardeerd als je de kerk nu ook via de socials volgt. In dit digitale tijdperk worden zo herinneringen gemaakt. Ik merk het aan onze kinderen. Ja, ze maken veel foto’s en filmpjes maar als ik in een gesprek met hen refereer aan een bepaalde gebeurtenis komt er altijd wel iets op hun telefoon tevoorschijn. Het is als kerk belangrijk om ook hierin up-to-date te blijven. Onze eigen Mirjam werkt hierin samen met Best Marketing. Ik vind het er fantastisch uitzien! Check die pagina’s en volg ons ook op de socials. Zo maken we onszelf zichtbaar. En nee, het is geen wet van meden en perzen. Sommigen hebben nu eenmaal geen social media en dat is ook goed;)

Even geleden heb ik een pleidooi gehouden voor het vinden van nieuwe ambtsdragers. Een aantal gemeenteleden heeft mij persoonlijk benaderd voor een gesprek waar ik erg blij mee ben. Het scribaat is tot grote vreugde van de kerkenraad ingevuld door Gertjan Poot en Agnes Hartvelt. Wij kijken er enorm naar uit om samen met hen aan de slag te gaan!!!
Graag nodig ik je uit om je aan te sluiten bij Gertjan en Agnes zodat we met elkaar herinneringen kunnen blijven maken, nu en in de toekomst!! Een toekomst waarin we als kerk zichtbaar zijn in het dorp, waarbij we anderen nieuwsgierig maken naar onze kerk en zij zich welkom voelen. Kom jij herinneringen maken? Ik kijk uit naar jouw reactie!

Ik sluit af en moet eerlijk bekennen dat dit stukje er niet was geweest als onze Florus Jan mij er niet aan had herinnerd dat de deadline voor het inleveren van een stukje voor de Kerkbrief was verstreken … zo zie je maar weer…

Hartelijke groet,
Agnes Kappe – Voorzitter